بهترین برخورد با کودکانی که درست حرف نمیزنند

گاهي يادگيري و تلفظ برخي حروف، براي کودکان كمتر از 5 سال بسيار راحت‌تر از ساير حروف است.

بنابراين به جاي تلفظ حروف سخت‌تر، حروفي كه تلفظشان راحت‌تر است، جايگزين مي‌كنند كه به اين حالت «اختلال بيان آوايي» گفته مي‌شود. معمولا مشكل عمده چنين كودكاني تمسخر دوستان و اجبار والدين براي تلفظ صحيح كلمات است. درحالي كه پدر و مادر نبايد در مورد اين مساله حساسيت و واکنش شديدي نشان دهند. زيرا اين كار فقط باعث بروز استرس بيشتر و جلب توجه او به مشكل تلفظي‌اش مي‌شود كه در نهايت کاهش اعتمادبه‌نفس و ارتباط كمتر او با هم‌سن و سالانش را در پي خواهد داشت.

گاهي يادگيري و تلفظ برخي حروف، براي کودکان كمتر از 5 سال بسيار راحت‌تر از ساير حروف است.

بنابراين به جاي تلفظ حروف سخت‌تر، حروفي كه تلفظشان راحت‌تر است، جايگزين مي‌كنند كه به اين حالت «اختلال بيان آوايي» گفته مي‌شود. معمولا مشكل عمده چنين كودكاني تمسخر دوستان و اجبار والدين براي تلفظ صحيح كلمات است. درحالي كه پدر و مادر نبايد در مورد اين مساله حساسيت و واکنش شديدي نشان دهند. زيرا اين كار فقط باعث بروز استرس بيشتر و جلب توجه او به مشكل تلفظي‌اش مي‌شود كه در نهايت کاهش اعتمادبه‌نفس و ارتباط كمتر او با هم‌سن و سالانش را در پي خواهد داشت.

بيشتر كودكان مبتلا به اختلال بيان آوايي در جمع‌هاي خانوادگي و دوستان، کمتر لب به سخن مي‌گشايند و مهارت‌هاي کلامي را ديرتر مي‌آموزند. مورد تسمخرقرار گرفتن كودك به‌وسيله هم‌سن و سالان هم باعث ترس او از بازي با آنها مي‌شود. در چنين شرايطي بايد از فرزندتان بخواهيد در جمع صحبت کند و در قبال پاسخ دادن او را تشويق کنيد.

اگر متوجه شديد كودكي او را به دليل نوع گفتارش تمسخر مي‌كند، مانع اين كار شويد. معمولا کودکان 6-5 ساله، آگاهي و ديد بهتري به مشکلشان دارند و مي‌فهمند اين مشكل گذراست بنابراين راحت‌تر با آن کنار مي‌آيند درحالي كه كودكان كم‌سن و سال‌تر، ممکن است دچار کاهش اعتمادبه نفس و گوشه‌گيري شوند.

 به‌طور کلي انتظار مي‌رود با بزرگ شدن کودک، تعداد حروفي که جابجا مي‌كند و تلفظ آنها برايش سخت‌تر است، کمتر شود و رفته‌رفته روند بهبود را طي کند. به ندرت ممکن است در مواردي اين اختلال تا سنين بزرگسالي هم طول بکشد که در اين شرايط علت با «اختلال بيان آوايي» متفاوت است. در مجموع اگرچه وجود «اختلال بيان آوايي» مشکل چنداني در روابط اجتماعي كودك ايجاد نمي‌کند و نيازي به پيگيري و درمان ندارد، اما اگر همزمان با اختلال گفتاري ديگري مانند لکنت، درک نكردن کلمات و... است، حتما بايد بررسي و اقدام درماني انجام شود.